SEVGİNİN KAYNAĞI

Sevginin kaynağı imandır. Hoşgörünün kaynağı da sevgidir. Bir insanın kendisi gibi insanlara verebileceği en büyük fedakârlık sevgiden kaynaklanan hoşgörüdür. Çünkü hoşgörü sevgi ve muhabbet temeline dayanır. Sevgi kâinatın yaratılış amaçlarından biri olduğu gibi kâinatın nuru ve hayatıdır.

Denilebilir ki, hoşgörü, İslam’ın insanlığa sunduğu büyük bir armağandır. Çünkü hoşgörü sevgidir, güzelliktir, doğruluktur ve doğruya yönelmektir; daima iki şeyden en iyisini ve en güzelini tercih etmektir. 

Gerçekten de iman etmiş bir gönül, önce Allah’ı sever, diğer mahlûkatı da Allah adına sever. Yunus’un deyişiyle “yaratılanı sever, yaratandan ötürü.” Sadece müslüman olanı değil, her dine inanan ve bu inancı ile iman etmesini bilen, insan olmayı bilen insanları da hoşgörünün içine sığdırmak lazım.

Eğer Rab dileseydi, bütün insanları hak dinde inanan eden bir tek ümmet yapardı. Fakat Allah bunu istemediğinden ittifak etmemişler, böylece ihtilaf etmeye devam edeceklerdir.

İslam’ın başkasını düşünme dini olduğunu, başkasını düşünmeyenlerin gerçek mü’min olamayacaklarını açıkça ifade ediyor. Adaleti, iyiliği ve akrabalara yardım etmeyi emrediyor. Çirkin işleri, fuhşu, fenalık ve azgınlığı da yasaklıyor.